جزیره علم

معمولاً فکر می کنیم که امام زمان از دیدگان ما غایب شده، مانند ما در میان مردم حاضر نیست، پشت پرده غیبت است، و . . و . .

این زاویه دید کمکی چندانی به معرفت ما نمی کند زیرا علت غیبت را فرافکنی می کند: خدا خواسته است که امام زمان غایب باشد. اما اگر از زاویه ای دیگر به این مسأله بپردازیم، شاید معرفت ما دچار تغییراتی شود.

اگر غیبت را معلول عملکرد خود بدانیم (چه در باور و شناخت و چه در رفتار و کردار)، فرافکنی نمی کنیم، علت غیبت را در خودمان می جوییم، تلاش بیشتری برای رفع این علل می کنیم، غیبت آن حضرت به اندازه غیبت ما از محضر او خواهد بود، و حضور ایشان نیز به اندازه حضور در عملکرد ما خواهد بود.

سفسطه نکردم، فلسفه بافی نیز نکردم، سعی کردم مقدمه چینی کنم برای این سند تاریخی که به دست ما رسیده است. این روایت را به دقت بخوانید:

امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف در عید فطر سال412 هجری قمری نامه ای به شیخ مفید نوشته است.

[راستی من و شما تا به حال چند نامه از ایشان دریافت کرده ایم؟! اصلاً نامه ای برای ایشان نوشته ایم؟! از میان این همه ایمیل و نامه الکترونیکی که برای همدیگر می نویسیم، چندتای آنها خطاب به امام زمان بوده است؟!].

ایشان در آن نامه چنین می نویسد: «......اگر پیروان ما (که خدا آنها را برای اطاعت خودش توفیق دهد) بر وفای به عهدی که داشتیم پایبند می بودند، قطعاً فوز ملاقات آنها با ما به تأخیر نمی افتاد و سعادت دیدن ما با معرفت و به درستی برای آنها جلو می افتاد. اما چیزی ما را از آنها باز نداشته مگر آنچیزهایی که از آنها سر می زند که ما از آن ناراحت می شویم و انتظار نداریم که آنان آنجام دهند......».

به نظر شما، ما غافل شده ایم یا او غائب شده است؟

منبع: بحار النوار ج 53 ص 177 (به نقل از دلائل الأمامه طبری)